nazywam się ogniem // nie czekali, aż się sparzę i
chyba zawiodłem // nikogo nie zastałem
nazywam się ogniem // znów tylko marznę
swój płomień oddałem // traktuj mnie poważnie
nazywam się ogniem // wciąż Ci umykam
prometeusz w maratonie // aż wszystko spłonie bo
nazywam się ogniem // tańczę, taniec płomyka
ten trzask, to ma muzyka
Odbywając zrozumiałą, dla wielu konieczną, przebieżkę, w kolorze blue, odnalazłem na podeszwie swojego liścia but. Zrozum zaskoczenie, roztropnie sięgając i czując ciężar, jak brzemię, nie chcąc go nieść, tak ręką, zdejmując, zauważyłem też kamień w dłoń go ujmując. Leżący u mych stóp relikt przeszłości, zaklętą w nim przeszłość i przyszłość, mieszkającą w nim tą miłość, czy lęk
Okruch ducha. Przemówił do mnie głosem odległym jak dno ze studni i równie głębokim. "Zdejm tego liścia" - "Przecież zdejmuję" - odparłem. "No i bardzo, kurwa, dobrze". W ten sam moment, gdy liść owy, z ręki, co go spod podeszwy miała wyjąć, wyściubił ogonek, i kręcąc nim swobodnie, zaczął opadać, by w podłoże się wtulić, tak tym samym ruchem, okrężnym, wrył się w ziemię i znalazł się na mej głowie. Kamień znów przemówił, głosem siarczystym, męskim, głębokim, jakby wyjętym z głębin czasu i przestrzeni.
"Głoś. Noś. Ć. "
Wrodzony lęk
Okrutny śmiech
Przeszywający strach
Związany w snach
Czy bliski
Jak wiosny smak
Okrutne słońce
Ciało gorące
Przytula wiosnę
Zwiastuje krach
Czy rozum masz?
Jesienny wiatr.
Moje Oczy
Twoje Oczy
Oczy jej
Wietrze zmian
Wietrze Wiej
Moje Oczy w Twoje oczy
Twoje Oczy w oczy Jej
Jej Oczy w moje oczy
Patrzmy na siebie
Nie chcąc nic przeoczyć
Lecąc nad miastem ciekawskim okiem spoglądam w dół
Gdzie wszyscy zmartwieni, styrani jak mół
Jak mrówki biegają w kółko, myśląc co jutro
A co jeśli sprawię, że nagle wybuchną?
Zwiedzając wnętrze przejrzystych obłoków
Bez zaangażowania, bez żadnych kłopotów
Bez Ciebie, bezemnie, bez wszystkich nas
Jak będziesz wyglądać, gdy zniknie świat?
Zbierając gwiazdy, tnąc cząstki księżyca
Patrząc nad morzem na słońca odbicie
Marnując znów chwile, by zrobić móc coś
Strzelam tym do Was prosto w Wasz wzrok
I niech Wam oczy wypłyną jak morze czerwone
Głowy się toczą pod krwawy proporzec
Serce w mej ręce wybija rytm
a Ty po mej śmierci zajmiesz się czym?
"Po co mi Bóg"
Po co mi Bóg, gdy patrząc w ekran widzę,
że chodzenie po wodzie to nic niezwykłego
zwykły człowiek dokonał tego
i nauką wtłaczaną od dziecka odpowiedź
znajduję w sobie nie w manuskryptach
w spiżowych kryptach
i gdy człowiek twór na podobieństwo ideału
po wodzie szedł w stronę przypału
a potem zniszczył ten twór na podobieństwo raju
zniszczył
zgwałcił
ograbił
Po co mi Bóg, który ma to w dupie?
Słońce zachodząc za horyzont ostatnim promieniem ubarwiało niebo. Gdyby Bóg patrzył z drugiej strony na ten sam krajobraz, mógłby przypominać okładkę Dark Side Of The Moon. Jednak nie patrzył. Poza tym, miałby ciemno, słońce by nie świeciło, a niebo byłoby bezbarwne, więc po dłuższym zastanowieniu uważam ten koncept za idiotyczny. W każdym razie: Bóg nie patrzył. Nie mam wątpliwości. Gdy kartonowy filterek przepuszczał zbyt dużą ilość ciepła do ust, zgasiłem skręta. Patrząc jeszcze przez chwilę na pokolorowana niebo, by jak najlepiej zapamiętać ten obraz w swojej głowie, wpadłem w odrobinę melancholijny nastrój. Mój mózg uwielbia się rozczulać w kontakcie z takim estetycznym doznaniem, jakie miałem przed oczami. Wyświetlone. Pojawiła się strzyga. Bynajmniej nie taka wyjęta z Sapkowskiego, moja, własna, piękna, będąca bestią. Monika. Nie widziałem jej już dobrych parę lat, mimo, że jej obraz nadal pozostawał w mojej głowie zbyt wyraźny. Zaraz po liceum, ambitnie, jak przystało na wszystkich utalentowanych absolwentów, wyjechała w poszukiwaniu miejsca na wdrożenie planu, który miała rozpisany i dopracowany do ostatniej kropki. Opracowany jeszcze w podstawówce. Tak mi się wydaje, bo za każdym razem jak mi o tym mówiła, miałem nieodparte wrażenie, że z tym przeznaczeniem się urodziła. Miała to wszystko zaplanowane w najmniejszych szczegółach. Doskonale wiedziała co będzie robić każdego dnia, o określonej porze, w każdej minucie. Każde przeoczenie doprowadzało ją do szału. Walił się świat, cały porządek świata rozsypywał się w drobny mak, gdy tylko coś jej nie wyszło. No i nie zdałem matury. Od początku wiedziałem, że tak będzie. Dla mnie to głupi papier, kawałek makulatury. Dla niej to było jak koniec świata, bo wiedziała, gdzie ma być i kiedy. Wiedziała też z kim. Gdy mówili trzeba go mieć, byłem pewien, że nie mają racji. A Monika wiedziała, jak psuje jej to plan na przyszłość. Nie patrząc za siebie, przed wyjazdem powiedziała tylko, że ma nadzieję, że jeszcze kiedyś uda nam się spotkać. Rzeczywiście pojawiła się w przyszłości, odwiedzała rodzinę, odebrać czek na życie, , poodprowadzać wzrokiem stare, przesiąknięte wspomnieniami miejsca i powdychać małomiasteczkowe świeże powietrze. Udało nam się nawet minąć kilka razy na przejściu dla pieszych, czy schodach, czy gdy ja gdzieś wychodziłem, a ona wchodziła. Ułamki sekund, wymiana spojrzeń, niepewne cześć wyszeptane pod nosem. Za każdym razem widziałem, lub wyobrażałem sobie iskrę w jej oku, błysk, ożywające wspomnienie. Pewnie nie umiałem tego ukryć i moja twarz przypominała pysk zbitego psa. Może dlatego była smutna, lub patrzyła ze współczuciem, jak bardzo nie mogę sobie poradzić z tym, że odeszła. Od wyjazdu nie spotykaliśmy się. Gasząc kolejnego skręta wcale sobie nie pomogłem. A to wspaniałe pastelowe niebo uświadomiło mi, jak bardzo potrzebuję tej kobiety. Że to ona jest moim przeznaczeniem. To ona organizowała mi dzień, mogłem zawsze i ze wszystkim do niej przyjść, była najpiękniejszą i najbardziej ogarniętą z kobiet, a wiem co mówię. Bo pewnie znalazłbym piękniejszą od niej i nie znalazłbym się tutaj i nie zatapiałbym się w myślach o zmarnowanej szansie. Zmarnowanej? Może nie, może ten błysk w oku, może to spojrzenie, ciekawe, czy by się ucieszyła, może posprzątałbym swoje życie i coś poukładał. Może biegnąc na przystanek by sprawdzić rozkład jazdy bym się rozejrzał i nie wbił się w maskę czarnego audi. Na pewno nie wylądowałbym na tej plaży racząc się tym zachodem słońca. I kolejnymi skrętami. Bez niej.
Marlboro Man wrócił na ścieżkę nieprawości. Suchość w ustach tylko utrudniała mu myślenie. Dzień zatapiał się w mroku, a brzask był niczym rozbłysk najbliższej z gwiazd. Spojrzał na swoje zniekształcone odbicie w krzywym zwierciadle. Czy to możliwe, że tak szybko się starzał? Aksamitna strużka dymu oplotła mu wąs, gdy zaciągał się papierosem. Nienawidził tego. Prawdopodobnie tak samo jak siebie, ale jego preferencje dotyczące uzależnień były jego najmniejszym problemem. Zlecenie, które miał jutro zakończyć, wymagało wcześniejszego przygotowania. Nie miał jednak najmniejszej ochoty by cokolwiek w stronę powodzenia misji wykonać. Zapadł się bezładnie w fotelu by kontynuować, tak mało wymagające, a zajmujące jak nic innego zajęcie. Wiedział, że może zawieść. Wiedział, że może popełnić błąd. Lecz jego pewność siebie skutecznie oddalała świadomość takiego rozwoju wydarzeń. Kwiaty, które miał na stole już dawno wyschły. Pokruszone płatki przesypał na talerz i wymieszał z tytoniem. Odpalił. Papierosowy aromat przydusił go. Jego usta zalała powódź goryczy. Wypuścił chmurę wonnego dymu, po czym zaciągnął się jeszcze raz. Uwielbiał to. Jego zagmatwana głowa ogarnięta błogim spokojem podsunęła mu gotowe rozwiązanie. Pomysł na sukces. Czuł się jak kucharz knorr, który odkrył sposób na zamknięcie piersi kurczaka w proszku. Włączył telewizor. Po przeszukaniu kilku programów zatrzymał się by obejrzeć fakty. Strumień złych wiadomości zalewał mu głowę. Gdy zbrzydł mu jad sączący się z ust krzyczących polityków, a jego wulgaryzmy były nieskuteczne, wobec tego co słyszał, wyłączył to pudło. Podszedł do regału i wyjął zwierzęcy album Pink Floyd. Umieścił krążek w odtwarzaczu i wdusił play. Delikatne dźwięki oderwały go od ziemi i lekko odfrunął z fotela by znów się w niego zapaść bez pamięci. Nawet nie zauważył jak pokój zniknął mu z oczu. Obudził się w barze, w którym jutro miał odegrać główną rolę. Docenił umiejętności swego prywatnego botanika. Rekonesans, to słowo zabłysnęło w jego głowie jako poprawna odpowiedź. Mimo, że było jasno, nie do końca miał pewność jaka jest pora dnia. Przed wejściem do środka postanowił zapalić. Gdy firmowy emblemat zapłonął, a filtr zaczął parzyć, strzelił kiepem i dynamicznie wpadł do środka. Były tam może dwie osoby. Drugiej osoby domyślił się po torebce wiszącej na oparciu krzesła. Na wprost siedzącej przy oknie kobiety. Chyba, że to była jej torebka. Zaniepokoiło go jej spojrzenie, którym obserwowała każdy jego ruch w sposób przebiegły i inwigilujący, że wymyślił już czternaście sposobów, jak w razie dalszej obserwacji, po cichu wyeliminować płomień życia w jej oczach. Wszedł w głąb mijając kobietę, która wbiła wzrok w filiżankę. Wybrał miejsce w cieniu, ukryte przed ewentualnym wścibskim wzrokiem. Kelner nie podszedł, ale on nie miał tego nikomu za złe. Przemknął bokiem i poszedł obsługiwać kobietę. Marlboro siedział tak dłuższą chwilę badając każdy fragment powierzchni lokalu. Drzwi otworzyły się z hukiem. Wpadający dynamicznie człowiek trafił prosto w kelnera. Marlboro ujrzał jego plecy, po czym zauważył, jak ten wpadł do pieszczenia znajdującego się po drugiej stronie sali. Marlboro ruszył za nim, wchodzi, a w kabinie toaletowej ładunek wybuchowy. Marlboro próbuje uciec, nie udaje mu się. Płomienie oplatają jego ciało, czuje jak bąble wyrastają na powierzchni jego ciała. Próbuje zawyć z bólu, ale nie może. Jego niemy krzyk łączy się z dźwiękami telewizora. Prowadząca wiadomości kobieta żegna się z widzami. Marlboro próbuje uspokoić swój oddech. Próbuje ogarnąć co się stało. Doznał olśnienia. Wszystko co myślał o jutrze przestało mieć znaczenie. Uśmiech rozkwitł na jego twarzy. W oczach pojawił się ogień. Wiedział już. Zabije ich wszystkich. Wysadzi w powietrze. Obróci się w proch. Odpalił papierosa i wstał zastanawiając się gdzie ukrył plastik, pamiątkę z Afganistanu.
